«Ελέγξτε το πετρέλαιο και θα ελέγχετε έθνη.
Ελέγξτε το φαγητό και θα ελέγχετε τον κόσμο».
Χένρι Κίσινγκερ 1974

Το φθινόπωρο είναι η εποχή που μειώνονται τα φρούτα και οι καρποί. Αυτό άλλωστε σημαίνει και το όνομά του. Για όσους δεν το γνωρίζουν ή δεν το έχουν συνειδητοποιήσει η λέξη φθινόπωρο βγαίνει από το φθίνω (λιγοστεύω) και οπώρα (φρούτο), δηλαδή είναι η εποχή που φθίνουν τα φρούτα. Το γεγονός ότι λιγοστεύουν οι καρποί δεν σημαίνει ότι εξαφανίζονται κιόλας. Ειδικά ο μήνας Οκτώβριος είναι κατάλληλος για μια σειρά από λαχανικά όπως ρόκα, μαρούλι, μπρόκολο, κουνουπίδι, καρότα. Αποφασίσαμε λοιπόν, να φυτέψουμε στον κήπο του σχολείου τα λαχανικά μας.

Μάθαμε από την καθηγήτρια μας ότι από τα πολύ παλιά χρόνια οι σπόροι μαζεύονταν και φυλάσσονταν για να ξαναχρησιμοποιηθούν την επόμενη χρονιά. Έτσι, πέρασαν από γενιά σε γενιά και δημιουργήθηκαν οι τοπικές, παραδοσιακές ποικιλίες. Οι φυτικές αυτές ποικιλίες χρειάστηκαν αιώνες για να προσαρμοστούν γενετικά στις διαφορετικές συνθήκες των νησιών και των άλλων γεωγραφικά απομονωμένων περιοχών παραλιακών ή ορεινών όπως η έλλειψη νερού, οι έντονοι άνεμοι, το φτωχό σε θρεπτικά συστατικά χώμα, τα τοπικά φυτοπαθογόνα και γενικά το μικροκλίμα της περιοχής. Έτσι μπορούν να αναπτύσσονται έχοντας καλή απόδοση, περιορισμένες ανάγκες νερού και θρεπτικών συστατικών, χωρίς να χρειάζονται πολλά λιπάσματα ή φυτοφάρμακα. Συνεπώς, είναι υγιεινά, σχετικά φθηνά, με ιδιαίτερη οσμή και γεύση. Συγκεντρώνουν το ιδιαίτερο και διαφορετικό του κάθε τόπου, δεν πετυχαίνουν όμως υψηλές αποδόσεις, όπως απαιτεί σήμερα η γεωργία και επίσης όλοι οι καρποί δεν έχουν την απαιτούμενη ομοιομορφία. Σαν χαρακτηριστικά παραδείγματα τοπικών ποικιλιών μπορούμε να αναφέρουμε τη μαστίχα Χίου, τον κρόκο Κοζάνης, το πεπόνι Έβρου, την Τσακώνικη μελιτζάνα, το ντοματάκι Σαντορίνης, τη φάβα Σαντορίνης, ένας ατελείωτος αριθμός τοπικών ποικιλιών που ευδοκιμεί σε «τούτα ’δω τα χώματα». Όμως ο πολύτιμος αυτός φυσικός πόρος που αποτελεί την βάση της διατροφικής μας ασφάλειας, της υγιεινής διατροφής και της φυσικής εξέλιξης των φυτών απειλείται σοβαρά από τα μεγάλα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών σπόρων.

Με την συζήτηση που κάναμε για τους σπόρους ακούσαμε για πρώτη φορά ότι οι γεωργικοί σπόροι που είναι η βάση της διατροφής μας, η αφετηρία της διατροφικής αλυσίδας του ανθρώπου και ο βασικός κρίκος της ανθρώπινης ανάπτυξης, βρίσκονται στα χέρια μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών όπως η Monsanto, η Seminis, η Bayer- Aventis, η Dupont, η Syngenta, η Νovartis, η Pioneer, η AstroZeneca, οι οποίες  ιδιωτικοποίησαν και μονοπώλησαν την σποροπαραγωγή, μεθοδευμένα εξαφάνισαν τις τοπικές και φυσικές ποικιλίες, δημιούργησαν και  κατοχύρωσαν, με πολιτικές αποφάσεις, εμπορικά κανάλια, και ακόμα χειρότερα δημιούργησαν την «πνευματική ιδιοκτησία» τους επί των γεωργικών προϊόντων. Οι εταιρίες αυτές δεσμεύουν πλέον τους αγρότες με τα βιομηχανικά τους κατασκευάσματα, είτε πρόκειται για τα παραγόμενα απ’ αυτές υβρίδια, είτε για τους γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους. Μέσω της παγκόσμιας νομοθεσίας που προωθούν στα μέτρα τους, πατεντάρουν ως δική τους «πνευματική ιδιοκτησία» και εξασφαλίζουν το δικαίωμα αποκλειστικής χρήσης όχι μόνο στο γενετικό υλικό που θεωρούν δική τους «εφεύρεση», αλλά προχωρούν και στον έλεγχο των παραδοσιακών γενετικών πόρων. Έμμεσα λοιπόν,  ο αγρότης δεν μπορεί να συλλέξει και να φυλάξει τους σπόρους του διότι δεσμεύεται με συμβόλαιο να τους αγοράζει κάθε χρόνο με βάση τους όρους της εμπορίας και του μάρκετινγκ που καθορίζει η πολυεθνική εταιρεία. Έτσι, οι εταιρίες αποκτούν το αποκλειστικό «δικαίωμα χρήσης του σπόρου» που τους «ανήκει πνευματικά», καθώς και των πωλήσεων  οποιουδήποτε παράγωγου προϊόντος προέρχεται από αυτόν τον σπόρο. Για να πειστούν οι λαοί, οι πολυεθνικές προωθούν ασταμάτητα τον μύθο ότι εργάζονται με γνώμονα το συμφέρον της «διεθνούς κοινότητας» και όλες οι προσπάθειες  τους στον τομέα της  βιοτεχνολογίας των τροφίμων γίνονται για να νικηθεί η πείνα στον πλανήτη.