Η πορεία μας στα δύσκολα μονοπάτια του προσφυγικού, ξεκίνησε σε μια κουβέντα με τα παιδιά κάτω από έναν ευκάλυπτο και με το αεράκι του Αιγαίου. Μιλήσαμε για πράγματα που αγαπάμε και σκέψεις που μας τρομάζουν. Με πένα που δεν είχε σταματημό, βγήκε το πρώτο μας κειμενάκι:
- Πόσες φορές κάθε ένας από εμάς έχει εκφράσει την επιθυμία να βρίσκεται κάπου αλλού…. Σ’ ένα παραμυθένιο νησί ή έχει σκαρφαλώσει στην Άνω Σύρο και καθιστός σε ένα πεζούλι έχει αγναντέψει το γαλάζιο, έχει νοσταλγήσει έχει ερωτευτεί, έχει ταξιδέψει… Κι αναρωτιέμαι πως όλα αυτά μπορούν να χαθούν σε μια στιγμή, πως μπορούν να πάρουν μορφή που σε τρομάζει…
- Πως μπορείς να ζεις χωρίς να μπορείς να ονειρεύεσαι… Πόση άραγε αξία έχει ο χρόνος για σένα; Πόσο σημαντικό είναι κάθε λεπτό της ζωής σου;
- Μη χάνεις στιγμές … χαμογέλα, κοίτα τρυφερά τους ανθρώπους που είναι κοντά σου, πες σ’ αγαπώ, κράτα το χέρι σε αυτούς που το έχουν ανάγκη …. Ζήσε σαν άνθρωπος.
Και λες και για κάποιο λόγο προτάθηκε ως θέμα το προσφυγικό. Χωρίς δεύτερη σκέψη το ξεκινήσαμε. Το ονομάσαμε «θα βρεθούμε ξανά…» σαν μια υπόσχεση να βρεθούμε ως άνθρωποι….
Διαβάστε Περισσότερα
