Ήταν πρωινό Τρίτης λίγο πριν χτυπήσει το πρωινό κουδούνι. Όλοι η αφάνταστα δεμένη ομάδα συναδέλφων δουλεύαμε σαν τις μελισσούλες και στρώναμε σχέδια για να συγκεντρώσουμε χρήματα μέσω του παζαριού για να πάνε τα παιδιά του σχολείου μας και την φετινή τους εκδρομή.
Δεν ξέρω πως το σκέφτηκα και λέω: δεν λέμε στον Φοίβο Δεληβοριά (που ήταν τη Δευτέρα και την Τρίτη στο νησί μας για συναυλίες) να έρθει στο σχολείο μας. Αλλά από την άλλη λέω πώς να έρθει; Απόψε είναι η τελευταία συναυλία και φεύγει άσε που θα είναι και πτώμα. Η Δέσποινα (η ψυχολόγος μας) θα πήγαινε το βράδυ στη συναυλία και σαν μουσίτσα που είναι και αυτή λέει, αν τον βρω από κοντά θα του το πω.
Το θέμα έληξε εκεί. Μετά περάσαμε στο άλλο θέμα στην συλλογή δώρων (προσφορών) για την κλήρωση του παζαριού. Αποφασίσαμε ότι εγώ (Βάσω) και ο αγαπημένος συνάδελφος (Γιάννης) θα βγαίναμε στην αγορά για να ζητήσουμε δωράκια από τους καταστηματάρχες του νησιού. Πράγματι και αυτή τη φορά όλοι ήταν αξιολάτρευτοι και ο καθένας πρόσφερε ότι μπορούσε. Συγκεντρώσαμε 37 δώρα!!!! Έτσι θα μπορέσουμε να δώσουμε πολλά κουπόνια για να επιτύχουμε την επιθυμία των παιδιών για εκδρομούλα.
Πριν μπούμε στο τελευταίο κατάστημα μου λέει ο Γιάννης κοίτα ποιος είναι μέσα (η παρατηρητικότητά του απίστευτη). Ο Φοίβος Δεληβοριάς. Έπινε καφέ με τους συνεργάτες του. Δεν έκανα δεύτερη σκέψη. Του λέω πάμε. Μπήκαμε και αρχίζει ο διάλογος. Του λέω:
- ξέρω θα με περάστε για τρελή (μια δόση τρέλας την κουβαλάω, χιχι), είμαστε εκπαιδευτικοί στο Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο και Λύκειο Σύρου και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μεγάλη θα είναι η χαρά αυτών των παιδιών αλλά και η δική μας να έρθετε έστω και για λίγο στο σχολείο μας. Του είπα και άλλα πολλά ούτε που θυμάμαι τι…με είχε πιάσει λογοδιάρροια.
- Το σχολείο σας είναι μακριά;
- Όχι του λέω πέντε λεπτά με το αυτοκίνητο θα έρθουμε να σας πάρουμε εμείς.
- Φεύγουμε αύριο με των 4 και το πρωί έχω και κάτι συνεντεύξεις αλλά σας υπόσχομαι ότι θα το προσπαθήσω. Δώσε το τηλέφωνό σου στο Δημήτρη(συνεργάτης) και θα δούμε.
Βγάλαμε και μια φωτογραφία για να κάνουμε πλάκα στους συναδέλφους στο σχολείο. Βγήκαμε από το μαγαζί με ένα χαμόγελο και ένα απίστευτο αίσθημα χαράς. Από εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε άλλη κουβέντα με το Γιάννη. Θα έρθουν….μπα θα είναι κουρασμένοι….μπορεί όμως και να τα καταφέρουν. Χτυπάει το τηλέφωνό μου και ήταν ο Δημήτρης ο συνεργάτης του Φοίβου για να επιβεβαιώσει το τηλέφωνό μου. Μωρέ λες να έρθουν;;; Περιττό να σας πω πως ότι και να λέγαμε το θέμα γύριζε γύρω από εκεί.
Την άλλη μέρα το πρωί έστειλα ένα μήνυμα στο Δημήτρη αν τελικά θα καταφέρουν να έρθουν και το ίδιο δευτερόλεπτο με παίρνει και μου λέει ραντεβού στις 12. Ήμουν με τη Δέσποινα εκείνη την ώρα και οι καρδιές μας χτυπούσαν τόσο δυνατά που νόμιζες θα σπάσουν. Μόλις το ανακοινώσαμε στο σχολείο άρχισε το όνειρο να ζωντανεύει. Τα παιδιά άρχισαν να τραγουδάνε τραγούδια του Φοίβου και όλοι μαζί είχαμε μια απίστευτη προσμονή.
Από τη στιγμή που πέρασαν την πόρτα του σχολείου, με τον συνεργάτη του, τα πρόσωπα όλων έλαμπαν. Καθίσαμε κάτω σε μαξιλάρες και εκείνος αφού μας είπε ότι παλιότερα οι συμμαθητές του τον πείραζαν για το όνομα του Φοίβος, που όπως μας εξήγησε σημαίνει λαμπερός και για το επίθετό του Δεληβοριάς που σημαίνει τρελός βοριάς (από το «δελή» και το «βοριάς»), άρχισε να κάνει στιχάκια με τα ονόματα των παιδιών. Τα παιδιά λύθηκαν πραγματικά στα γέλια.
Έπειτα με μια κιθάρα άρχισε να μας τραγουδά τραγούδια δικά του που ζητούσαν τα παιδιά όπως «Ελεφαντάκι», «Ήταν ένας ποντικός», «Κάποια παιδάκια» και άλλα ακόμα, μας τραγούδησε ακόμα και « Μήλο μου κόκκινο».
Το τελευταίο τραγούδι ήταν το τραγούδι που είχε γράψει για τα Τέμπη «Δεν θα κάνω πίσω και δεν θα ξεχάσω». Υπήρξε μια απόλυτη ησυχία στο χώρο ήταν σα να λέγαμε μέσα από τα λόγια του Φοίβου το δικό μας αντίο σ αυτά τα παιδιά που χάθηκαν τόοοοσο άδικα. Ήταν συγκλονιστικό ότι αυτοί οι στίχοι μίλησαν στις καρδιές όλων…μικρών και μεγάλων.
Η Αντωνίτσα μαθήτρια του σχολείου μας του χάρισε ένα μπρελόκ ελεφαντάκι που είχε φτιάξει από πηλό και του γράψαμε μια καρτούλα σαν δείγμα ευγνωμοσύνης για την πανέμορφη μέρα που μας χάρισε.
Ακολούθησαν αγκαλιές, γέλιά, φωτογραφίες αλλά το πιο όμορφο ήταν ότι και το δικό τους πρόσωπο (του Φοίβου και του Δημήτρη) έλαμπαν από χαρά. Θα είναι σίγουρα μια από τις πιο όμορφες μέρες στο σχολείο μας. Μια μέρα που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Και πάντα θα μπορούμε να ονειρευόμαστε όσο υπάρχουν τόσο λαμπροί Καλλιτέχνες σε ταλέντο αλλά πάνω από όλα σε ΚΑΡΔΙΑ.
Σ ευχαριστούμε Φοίβο. Μην σταματήσεις ποτέ να μας ταξιδεύεις….
Φωτογραφίες: Ο Φοίβος Δεληβοριάς στο σχολείο μας
Κοντογιάννη Βασιλική εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής κλάδου ΠΕ88.01
ο Φοίβος ήρθε στο σχολείο μας την Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2024