Η πορεία μας στα δύσκολα μονοπάτια του προσφυγικού, ξεκίνησε σε μια κουβέντα με  τα παιδιά κάτω από έναν ευκάλυπτο και με το αεράκι του Αιγαίου. Μιλήσαμε για πράγματα που αγαπάμε και σκέψεις που μας τρομάζουν. Με πένα που δεν είχε σταματημό, βγήκε το πρώτο μας κειμενάκι:

- Πόσες φορές κάθε ένας από εμάς έχει εκφράσει την επιθυμία να βρίσκεται κάπου αλλού…. Σ’ ένα παραμυθένιο νησί ή έχει σκαρφαλώσει στην Άνω Σύρο και καθιστός σε ένα πεζούλι έχει αγναντέψει το γαλάζιο, έχει νοσταλγήσει έχει ερωτευτεί, έχει ταξιδέψει… Κι αναρωτιέμαι πως όλα αυτά μπορούν να χαθούν σε μια στιγμή, πως μπορούν να πάρουν μορφή που σε τρομάζει… 
- Πως μπορείς να ζεις χωρίς να μπορείς να ονειρεύεσαι… Πόση άραγε αξία έχει ο χρόνος για σένα; Πόσο σημαντικό είναι κάθε λεπτό της ζωής σου; 
- Μη χάνεις στιγμές … χαμογέλα, κοίτα τρυφερά τους ανθρώπους που είναι κοντά σου, πες  σ’ αγαπώ, κράτα το χέρι σε αυτούς που το έχουν ανάγκη …. Ζήσε σαν άνθρωπος.

Και λες και για κάποιο λόγο προτάθηκε ως θέμα το προσφυγικό. Χωρίς δεύτερη σκέψη το ξεκινήσαμε. Το ονομάσαμε «θα βρεθούμε ξανά…» σαν μια υπόσχεση να βρεθούμε ως άνθρωποι….

Χωριστήκαμε σε ομάδες και παίξαμε παιχνίδια όπως το  «ταξίδι φυγής» και το « Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές». Έπειτα αναζητήσαμε φωτογραφικό υλικό και παρακολουθήσαμε σχετικά βίντεο από την τηλεόραση και το διαδίκτυο. Ενώσαμε ήχο και εικόνα και κατασκευάσαμε μία παρουσίαση που αποδίδει χωρίς λόγια το δύσκολο ταξίδι της φυγής, την ανυπολόγιστη βοήθεια των εθελοντών αλλά και το χαμόγελο στα πρόσωπα των προσφύγων παρά τις τόσες δυσκολίες,  που είναι η ελπίδα για το μέλλον.

Ανοίξαμε συζητήσεις, συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε, ανατρέξαμε στην ιστορία και από όλο αυτό βγήκε το ποίημα της Μαριάνθης μας,  που έχοντας μια τεράστια δύναμη ψυχής δεν επιδέχεται ούτε ορθογραφικές διορθώσεις.

Τα παιδιά ζωγράφισαν μικρά κόμικς που δείχνουν ξεκάθαρα την έννοια τους για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη

Παίξαμε Βιωματικά παιχνίδια που βοήθησαν τα παιδιά να μπουν στη θέση αυτών των ανθρώπων. Ένα από αυτά,  ήταν τα «περάσματα». Καθηγητές και μαθητές έγιναν οικογένειες, εγκατέλειψαν αγαπημένα τους πράγματα, πρόσωπα, έμειναν σε σκηνές, προσπάθησαν να περάσουν  τα σύνορα, πέρασαν εμπόδια, μοιράστηκαν φαγητό και νερό και έζησαν ο ένας πλάι στον άλλο σε ένα hot spot μιας καινούργιας χώρας. 

Μέσα σε όλη αυτή τη διαδρομή διαβάζαμε πραγματικές αφηγήσεις προσφύγων που μας συγκλόνισαν και αυτό μας δημιούργησε την ανάγκη να το αποδώσουμε.  Μέρα με τη μέρα η ανάγκη αυτή γιγαντωνόταν. Πήραμε τις ιστορίες,  τις πλάσαμε, προσθέσαμε δικές μας και το αποτέλεσμα ήταν μια θεατρική παράσταση γεμάτη κίνηση, ήχο αλλά πάνω απ’ όλα συναίσθημα. Τα παιδιά δούλεψαν ώρες ατέλειωτες χωρίς παράπονο, αντίθετα με τεράστια θέληση που ήταν ασύλληπτη.  Οι διαφωνίες μας για το προσφυγικό έγιναν μια τεράστια φωνή προς όλους τους μεγάλους να σταθούν στο πλάι όλων αυτών των ανθρώπων.

Λένε πως μέσα από δύσκολες καταστάσεις βγαίνουμε δυνατοί. Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά από τους ισχυρούς δεσμούς αγάπης που χτίστηκαν ανάμεσα στα παιδιά, ακόμα και σε εκείνα που δεν είχαν έρθει κοντά ως τώρα. Η σφιχτή αγκαλιά μεταξύ τους πάνω στη σκηνή στο κλείσιμο του έργου και η ανάγκη τους να τραγουδήσουν όλα μαζί ζωντανά σαν επίλογο τα «παραπονεμένα λόγια» είναι ίσως τα σημαντικότερο μάθημα  παιδείας για όλους μας.

Όσα μπορεί να πει η εικόνα

Κατεβάστε την ( download )

Κοντογιάννη Βασιλική, Εκπαιδευτικός κλάδου ΠΕ14.04.50